وقتی خانه بیرون میاییم به چه موضوعاتی فکر می کنیم یا شاید بهتر است بگوییم ما زنها درگوشه ذهن چه دغدغه ای داریم.
هر آن احتمال می دهیم که یک نفر به یک دلیل شخصی لباس، نحوه راه رفتن یا حتی صحبت کردن ما را بهانه کند و در جلوی جمع شروع به توهین و فحاشی نماید. یا در هر ثانیه منتظر هستیم که فردی بخشی از اعضای بدن مان را لمس کند یا با اشارات زشت و با صدای بلند نام یکی از اندام هایمان را بیاورد و در جلوی جمع ما را خجل نماید.
اغلب خموده راه میرویم و کمرمان را جمع می کنیم تا سینه های مان مشخص نباشد یا لباسهای گشاد می پوشیم که اندام زنانه را بپوشانیم. و این سوال برایمان پیش میاید که هدف خداوند از خلقت اندام برجسته برای زن چه بود که بخاطر پوشاندنشان این همه زحمت به خود بدهیم . یا چرا مردان به خود اجازه می دهند به اندام زنان خیره شوند و بعد برای زنان تکلیف تعیین کنند که چگونه اندام خود را بپوشانند.
آیا مردان نباید بر روی چشمان و نگاه خود کنترل داشته باشند و چرا در کشورهای غربی که حجاب و پوشش زن بجز محیط اداری و خانوادگی معنایی ندارد و در خیابان و و مکانها عمومی برای داشتن هر نوع پوششی آزاد هسشتند این مشکلات وجود ندارد.
اینجاست که فرهنگ احترام به حضور یک انسان و احترام گذاشتن به موجودیت او معنا پیدا می کند. که حضور انسان در جامعه معنا دارد و نه جنسیت او و هرشخصی باید این درک و فرهنگ را داشته باشد که نباید به بدن فرد مقابل خیره شود. چه برسد که آن را لمس کند یا نام اندام را به زبان بیاورد.و این موضوع فقط مختص زنان نیست. در جوامع غربی مردان نیز برای داشتن هر پوششی آزاد هستند و می دانند که بخاطر برهنه بودن در معرض نگاه خیره زنان یا تمسخر آنان بخاطر داشتن اندام لاغر یا ناموزون نیستند.
احترام به جنسیت انسانها و کنترل نگاه و خیره نشدن به بدن افراد در جامعه موضوعی است که در دین اسلام نیز به آن اشاره شده و از مردان و زنان خواسته شده که از نگاه خود مواظبت کنند. بنابراین وقتی فردی به بدن فرد دیگری در خیابان خیره می شود و به هر بهانه ای مزاحم آن فرد که می تواند مرد یا زن باشد می شود در واقع دستور دین اسلام را زیر پا گذاشته و بخاطر خواسته های شخصی خود رفتار کرده است.
قوانین دینی یا قانونی هر کشوری محترم است و وقتی می پذیریم در این کشور زندگی کنیم یعنی می پذیریم که قوانین ان کشور را هم رعایت کنیم.دین اسلام از مردان و زنان خواسته است که در مکانهای عمومی بدن خود را بپوشانند و همچنین خواسته است که افراد نگاه خود را هم بپوشانند. بنابرین شخصی نمی تواند بگوید زنی لباس نامناسب پوشید و چشمان من را آزار داد یا موجب گمراهی من شد زیرا که خودش به آن زن خیره شده و به اندامش نگاه کرده است و مکان را ترک نکرده است. در واقع هر دو بر لباس و نگاه خود باید مواظبت کنند تا امنیت روانی برای حضور در جامعه حفظ شود.
متاسفانه زنان ایرانی با داشتن هر نوع پوششی (مانند چادر- مقنعه – روپوش – روسری – روپوش جلو باز- شلوار گشاد یا چسبان ) در جامعه، احساس ناامنی می کنند زیرا مردان جامعه بخاطر نبود فرهنگ احترام و ارزش به شخصیت زن بعنوان یک انسان، به خود اجازه می دهند که به اندام زنان خیره شده و در مورد آن صحبت کنند، نظر بدهند، توهین و تمسخر کنند یا حتی برای تغییر پوشش توصیه نمایند. فرهنگ مردسالارانه ای که بر جامعه حاکم است و به جنس مرد اجازه می دهد برای جنس زن تکلیف تعیین کند . ماهیت وجودی زن به عنوان یک انسان را نادیده می گیرد و خود را محق می داند که طبق این سنت بدوی بر بدن زن مالکیت داشته و حتی برای بدن زن همسایه و همشهری تکلیف تعیین نماید.
تغییر فرهنگ زمان میبرد و نیاز است که حکومت قانون گذار برای اصلاح آن اقدام نماید و قوانینی تصویب نماید که حضور مردان در جامعه برای زنان احساس ناامنی، ترس و وحشت از آسیب روانی و جسمی ایجاد نکند و همانطور که باید زنان به قوانین دینی و کشوری احترام می بگذارند لازم است که مردان نیز به قوانین دینی و انسانی احترام بگذارند. تا جامعه به فضایی آرامش بخش برای رشد و پیشرفت تبدیل شود.
محبوبه مظاهری
چاپ شده در روزنامه آسیا
